تدریس زبان عربی در ایران همیشه با تکیه بر روش‌های سنتی همچون روش دستور – ترجمه ، روش مستقیم، روش خاموش و غیره صورت می‌پذیرد، از این رو هیچگاه عناصری که امروزه در روش‌های نوین وجود دارند از قبیل: واکنش‌های ذهن مدرس و زبان آموز به هنگام آموزش زبان عربی، عناصر مختلف یادگیری، ویژگی‌های طرفین، سخن و موقعیت گفتگو، روند پیشرفت درسی و کسب اطلاعات توسط زبان آموز و ... مورد توجه صاحب نظران این حوزه قرار نگرفته است. در این مقاله درصددیم با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی روش‌های سنتی و روش‌های نوین تدریس عربی را بررسی کنیم، و با تأکید بر فرآیند یادگیری زبان عربی بر پایه‌ی روش‌های نوینی همچون رویکرد کارکردگرا، یادگیری خودجوش، شیوه‌ی بحث گروهی .. اصولی بنیادین را برای تدریس زبان عربی ارائه دهیم ، بطوریکه با استفاده از راهکارهای پیشنهادی، زبان آموز بصورت کارآمد دانش زبانی را کسب کرده و با ایجاد انگیزه، خلاقیت، اعتماد به نفس و در نهایت با کوشش مداوم و فعال در فضای علمی مناسب، توانش و کنش ارتباطی وی به بهترین سطح ممکن برسد.
)