شرم و حیاء به عنوان یک فضیلت اخلاقی مورد توجه تمامی ادیان بوده و هست. نویسنده این جستار قصد نموده است،با روش تحلیلی-توصیفی و با استناد به منابع مطالعاتی و کتابخانه ای به واکاوی آن دسته از اشعار جاهلی که محوریت آن زن است، بپردازد تا بازتاب حیاء وپاکدامنی زن ، به عنوان ارزنده ترین خصلت معنوی وی را برای مخاطب به نمایش بگذارد. شکی نیست که هنر واقعگرا تصویر زندگی است. شعر نیز، به عنوان یکی از مصادیق هنرهای زیبا در همه‌ی انواع و همه‌ی مراحلش انعکاس زندگی بشریّت بوده است. شعر جاهلی نیز به عنوان گونه ای از شعر غنائی،تصویری ازامیال واحساسات وعواطف شاعر است ،همچنین صحنه ای است که در آن،نمونه هایی ازفضائل وخصلتهای ارزنده ی شاعر ویا ممدوحانش به نمایش گذاشته شده است.صفات ارزشمندی که علاقه ی شدید به شرافت قبیله، باعث پدیدار گشتن آن بوده است. نویسنده، در این مجال اندک کوشده است ابتدا جلوه هایی از پاکدامنی زن جاهلی در شعر آن عصر را بیان نماید. سپس به ذکر مصادیقی از نمود عفت در رفتار و نگاه و کلام زن پرداخته و در بخش نهایی، به نوع پوشش زن جاهلی اشاره نموده است.
)